Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 8 - Kikí Dimoulá: Onverwachtingen [2]

zaterdag 03 maart 2018

Nieuws van je heb ik niet.
Je foto stilstaand.
Zoals het regent zonder te regenen.

Zoals ik van schaduw lichaam terugkrijg.
En zoals we op een dag elkaar zullen ontmoeten
daarboven.
In een of andere ijlte dichtbegroeid
met schaduwrijke onverwachtingen
en altijdgroene omhaal van woorden.
Als tolk van het hevig
zwijgen dat we zullen voelen
- geëvolueerde vorm van de hevige
roes opgeroepen door een ontmoeting
hierbeneden – zal een lege ruimte komen optreden.
En dan zullen we ons mee laten slepen
door een hartstochtelijke onherkenbaarheid
- geëvolueerde vorm van de omhelzing
uitgevoerd door de ontmoeting hierbeneden.
Ja we zullen elkaar ontmoeten. Inadembaar, verborgen
voor de aantrekkingskracht. Onder een stortregen
van stormachtig gebrek aan zwaarte. Op een of ander
uitstapje misschien van het eindeloze naar het oneindige;
bij de uitreikingsplechtigheid der verliezen aan het bekende
wegens zijn grote verdiensten voor het onbekende;
als genodigden op voortbestemmingssterrenschijn,
op allerlei pauzevertier voor oplosbaarheidslievende
doelen en voormalig grote
afscheidsbetekenissen van hemels.
Alleen zal dit gezelschap van afstanden
niet in zo’n goed humeur zijn, onvrolijk
al maakt ook het niet-bestaan zich vrolijk uit het niets.
Misschien omdat de ziel van het gezelschap daar ontbreekt.
                                                                                      Het vlees.

1988


Vervolg van het gedicht van de Griekse dichteres Kikí Dimoulá, opgedragen aan haar overleden echtgenoot. Zij troost zich met het feit dat ze op een dag elkaar zullen ontmoeten
daarboven. Ja we zullen elkaar ontmoeten. Morgen het derde en laatste deel.

Archief 2018