Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 7 - Jacques Brel: Schiphol (Orly)

woensdag 21 februari 2018

Beluister hier in de uitvoering van Jeroen Willems.

[Vertaling: Peer Wittenbols]


Het zijn er tweeduizend
En ik zie er maar twee
De regen heeft ze plat
Tegen elkaar geplakt
Het zijn er tweeduizend
En ik zie er maar twee
En ik weet dat ze praten
Hij zegt ik ook van jou
Zij zegt “ik ook van jou
Ik zeg je, ze beloven
Nu niets meer te beloven
Die twee zijn te fragiel
Om leugens te geloven

Het zijn er tweeduizend
En ik zie er maar twee
En dan huilt hij het uit
Hij huilt vanuit zijn maag
Omsingeld door een haag
Van vreetzakken vol zweet
Betweters zonder hoop
Die wijzen met de kin
Naar hen daar middenin
Die middenin hun pijn
de prooi van lachers zijn
Lachers zonder zin

Het leven lacht je vriendelijk uit
Maar goeie God
‘t Is triest; Schiphol op zondag
Borsato aan of uit!

En nu zie ik ze huilen
Ze huilen alle twee
Eerst huilde hij alleen
Nu huilt zij met hem mee
Ze staan daar in gedachten
En horen niets meer dan
Het hikken van de ander
En dan… Ze klampen aan elkaar
Als twee biddende handen
En dan langzaamaan
Zie ik hun vingers scheuren
Zie ik hun harten scheuren
En ik zweer, ik hoor ze schreeuwen

En dan klauwen ze weer samen
Om samen lijf te zijn
Om samen vuur te zijn
Om weer vaneen te scheuren
Om stille pijn te zijn
En dan deinzen te terug
Als een geschrokken zee
Hun ogen blijven graaien
Maar woorden vallen weg
Nog aait een vage hand
En dan zie ik hem rennen
Ineens slaat hij op drift
En dan is zij hem kwijt
Verzwolgen door de lift

Het leven lacht je vriendelijk uit
Maar goeie God,
‘t Is triest; Schiphol op zondag
Borsato aan of uit!

En dan zijn wij hem kwijt
Verzwolgen door de lift
En zij, zij blijft daar staan
Hart op slot, lippen wijd
Zonder kreet, zonder woord
Ze ziet haar eigen dood
En ze is duizend jaar oud
De deuren zijn weer dicht
Het licht is uitgegaan
Zij draait zich om en om
En weet al al die tijd
Dat ze voor eeuwig draait

Ze zag veel mannen gaan
Nu ging de liefde zelf
Die heeft het zelf verteld
Ze is weer nutteloos
Maar morgen wordt het morgen
Dus morgen is er hoop
Vandaag is ze nog broos
Maar morgen weer te koop
Zij glijdt mijn leven uit
Ik kan niets voor haar doen
Nu men weer in haar bijt
Als in gevallen fruit

2006


Zie ook: Orly (vertaling: Ernst van Altena).

Archief 2018