Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 51 - Carmien Michels: In memoriam

dinsdag 19 december 2017

Kom verbrijzel me in je armen
verroest me met je sappen
dat is wat ik waard ben vandaag

Je was mijn winterslaap
mijn zomerkamp
heel het universum lang
wou ik bij jou blijven

Alleen op passie draaien de motoren niet
tussen mijn oksels wist ik
dat wij niet eeuwig waren

Je zal me niet meer zien
een zin als een zegel op een brief
niet het zachte wegsluipen van een dief
een slag in een slapend gezicht

Onze eerste nacht leek een bloem
die zich vrolijk ontvouwen ging
maar alle vrouwen weten dat ook mannen verwelken
dat op elke vreugd doem rust
sluimerend en slapend en stil
als het sprookje waarin de prins
het meisje wakker kust
met een ongeschoren wang
na een eindeloze nacht in de armen van een ander

Het is niet het schuren waarvan je schrikt
noch de gapende geur van ontucht
maar zijn blik op oneindig gericht
zijn schoenen de kamer al uit geslopen
wachten ongeduldig op de gang

Duurt het nog lang?
hoor je de een de ander vragen

Dit was ooit de man in wie je kinderen zag
en nu zie je wrang de stoppels op zijn wang
als wratten miskramen tekenen van bederf

In de hoek staat de liefde
een verwend kind dat iedereen de grond in boort
dat als je het even geen aandacht geeft
gaat dansen op de graven van verloren mannen

Op het kerkhof van je leven overschouw je
wat je hebt verzameld en gekoesterd
en daarmee verstikt en begraven

Nooit meer fluister je

Maar we weten allemaal
dat beloftes op het sterfbed van de liefde altijd ijdel zijn
dat we sinds het verlaten van de moederschoot
tot aan de dood zullen zoeken naar die ander
om niet alleen onze eigen hartenklop te hoeven horen
dat de liefde steeds opnieuw wordt geboren

Twee weken te vroeg
op tijd
of een leven te laat

2017


Intrigerend poëziedebuut van de Vlaamse schrijver en performer Carmien Michels (1990). Zij publiceerde eerder twee romans en is Europees kampioen Poetry Slam. Ook de komende dagen komen we van ver


 

Archief 2017