Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 48 - Maarten Inghels: Reis rond de wereld...

zondag 26 november 2017

Reis rond de wereld in vierentwintig dagen

Jouw reis rond de wereld in vierentwintig dagen:
Roemenië, Servië, Italië, Parijs, Luik, Edegem;
in Wilrijk, Antwerpen, een witte kist, het niets.

En dat terwijl tussen wieg en graf frosso modo
een langer leven past. Je groeit op, verdient het
om verliefd te worden op het strand van Barcelona,

het noorderlicht in Noorwegen te ontdekken,
je krijgt een kind, of twee, of drie, waarvoor
je zelf wiegeliedjes zingt – nadien pas Napels zien.

Niet dit. We wilden een kans om met jou te praten
over je twee namen, de geur van tientallen
steden in je bloed, over maan en roos en vis.

Niet dit: nog tandeloos en al verloren zon van Europa,
met je onbekende paspoort en kapotte kompas,
met twee ouders hun adresloze gemis.

2017


Hester van Hasselt en Bianca Sistermans zijn de makers van Hier besta ik. In eenzaamheid gestorven (zie ook hier en hier). Hester van Hasselt sprak met de dichters, onder wie ook Maria Barnas, Wim Brands, Bernard Dewulf, Eva Gerlach, Kees ’t Hart, Joke van Leeuwen, Neeltje Maria Min, F. Starik en Menno Wigman. Bianca Sistermans maakte foto’s (zoals deze van Maarten Inghels).



Uit het interview met Maarten Inghels (1988), stadsdichter van Antwerpen en oprichter (in 2009) van De Eenzame Uitvaart aldaar:

De meest aangrijpende eenzame uitvaart vond ik die van een baby. Het jongetje heeft maar vierentwintig dagen geleefd. Zijn ouders waren op de dool, ze kwamen vermoedelijk uit Servië en Roemenië. De baby werd geboren in een ziekenhuis in Parijs, lag kort daarop in het ziekenhuis van Luik en overleed in het ziekenhuis van Edegem. De ouders waren verdwenen nog voor het kind gestorven was.

Ik zocht voor dit eenzaam gestorven kindje een dichter die kinderen had, maar het was krokusvakantie en alle dichters met kinderen waren op reis. Er zat niets anders op dan het zelf te doen; binnen vierrentwintig uur voor de uitvaart schreef ik een gedicht. De begrafenis zelf was zo aangrijpend, het had iets tegennatuurlijks: dat kleine kistje dat op het kinderperk in de aarde werd gelegd. Wat ik misschien nog het ergste vind, is de eenzaamheid van die ouders. Tot op de dag van vandaag hebben ze geen idee wat er met hun kindje is gebeurd. 

Archief 2017