Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 47 - Anneke Brassinga: Meisje

vrijdag 24 november 2017

De moeder die jou droeg
zwerft in het onland, schimmenrijk
van duizenden hier ongewenst verklaarden.

Jouw kreet van geboorte
was haar een troost geweest misschien
en broze rijkdom, licht in donker

bestaan. Teloorgaan van leven
nog voor het is ontwaakt, wekt rouw
zo groot en zwaar als het leven zelf.

Je hebt geen zon gezien, geen naam
gekregen. Ik noem je Barbara,
naar deze grond die jou ontvangt.

Het woord betekent: vreemdelinge.
Maar al is hier alles vreemd voor je
gebleven, je blijft er geborgen en bewaard.

2017



Aan dit prachtboek heb ik nog nauwelijks aandacht besteed. Het ligt al maanden op tafel. Van de achterflap:
In Nederland en België sterven jaarlijks tientallen mensen in volstrekte eenzaamheid. Soms gaat het om daklozen of toeristen, vaker om oude mensen die alleen zijn achtergebleven, een enkele keer om een zuigeling die te vondeling is gelegd. Een groep dichters, die zich de Poule des Doods noemt, schrijft speciaal voor deze overleden poëzie.

De komende dagen zijn voor Hier besta ik. Te beginnen met bovenstaand gedicht van Anneke Brassinga. De auteur:
Het sterkst voor de geest staat me de eenzame begrafenis van een doodgeboren kindje. Haar moeder had haar na de geboorte achtergelaten in het ziekenhuis. De plechtigheid was in de kapel van begraafplaats Sint-Barbara (prachtige locatie aan de Spaarndammerdijk in Amsterdam-West, fv). De uitvaartleidster droeg een heel klein kistje in haar armen naar binnen. We hebben de kerkbanken verlaten en zijn er met ons allen omheen gaan staan. In het gedicht dat ik voor haar schreef, heb ik het kindje Barbara genoemd. Omdat ze geen naam had. Omdat het op Sint-Barbara was. En Barbara betekent vreemdeling.

Wordt vervolgd.

Archief 2017