Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 23 - Raf Walschaerts: Passendale

zaterdag 10 juni 2017

bij Passendale in volle strijd
net voor een bom de aarde splijt
zit een soldaat die zachtjes schreit
in 't groene gras

niet bang zijn fluit een vogel stil
niet bang zijn ruist het struikgewas
niet bang zijn fluistert zacht
het gras

aan de oever van de IJzer 
dromend van de zee

hij sluit zijn ogen, ziet het strand
kastelen bouwen in het zand
een kind is hij en bruinverbrand
alsof het gisteren was
zijn moeder lacht, palt zijn hand

aan de oever van de IJzer zit hij,
dromend van de zee

een krekel zingt, het licht verbreekt
net voor de nacht zijn ogen breekt


2017


Passendale. Dorp in West-Vlaanderen. Honderdduizeden soldaten stierven er tijdens de Eerste Wereldoorlog. Ze liggen begraven op Tyne Cot Cemetery
Randy Newman schreef In Germany before the war. Geïnspireerd op de film, uit 1931, M van Fritz Lang. Daarin speelt  Peter Lorre de kindermoordenaar Hans Beckert. Net zo'n man als die we kennen uit een lied van Hans Dorrestijn - da's voor een latere keer.

Raf Walschaerts van Kommil Foo trok de tekst helemaal naar de oorlog en naar die ene soldaat. Geen vertaling dus, maar een vrije bewerking. Daarom schrijf ik het lied aan hem toe en niet aan Randy Newman.
Practhige vondst om in de tweede regel de tijd stil te zetten:
net voor een boom de aarde splijt. Wij weten dus al wat gaat komen, net zoals in dat prachtboek van Gabriel García Márquez: Kroniek van een aangekondigde dood. In de eerste regel weet je al dat Santiago Nasar de dag niet overleeft...

Aan de oever van de rivier de IJzer brengt de natuur de soldaat tot rust. Zijn huilen stopt en hij droomt van toen hij een kind was, zijn moeder hem bij de hand nam... En dat
de nacht zijn ogen breekt, wisten wij al lang, maar hij heeft het nooit geweten, godzijdank.





 

Archief 2017