Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 15 - Kees van Kooten: Aan het werk

zaterdag 15 april 2017

Ik kijk mijn zoon.
Hij slaapt, ik schrik
en zie: daar ligt mijn vader.
Ik vraag hen wie ik wezen wil
en of ik die al nader.
Zij zwijgen dat ik verder moet.

Ik kus zijn halsslagader:
Barbara, klopt zij, Barbarea.
(Zijn mond geurt nog naar tandpasta.)

Aan het werk dus, aan het werk!
De slagen der stomheid
zien te verslaan
door kakelend op 
mijn handen te staan.

1982


Geen boek dat in 1982 meer indruk op mij maakte dan Veertig van Kees van Kooten (1941). Drie verhalen, waaronder het ontwapenende L'écrivain - over een man in midlife die zich in de nesten werkt om een vrouw - en het ontroerende Willem, een In Memoriam voor zijn gestorven hond. 
Naast de drie verhalen, op de achterkant, bovenstaand gedicht.
 



Kees van Kooten is heel veel - schrijver, televisiemaker, gezinsman en een groot voorbeeld voor artistiek Nederland -, maar hij is geen dichter. Maar het gedicht dat hij schreef, is wel een goed gedicht. 

Begint al met de eerste zin, die te vragen geeft: Ik kijk vertel ik aan mijn zoon of Ik kijk naar mijn zoon. Uit het vervolg bljkt het laatste. Dan verder: hij ziet gelijkenis en vraagt zich af of hij wil worden als zijn vader. In dat geval kiest hij definitief voor de volwassenheid. Of wil hij blijven als zijn zoon? Dan verkiest hij voorlopig de jeugdigheid; het ontkennen van de sterfelijkheid.
Van Kootens zoon is cabaretier Kasper en die is negen jaar als hij dit schrijft; dochter Kim is dan pas zeven. 

Daarna komt de mooiste zin:
Ik kus zijn halsslagader: Barbara, klopt zij, Barbara. Aan haar, zijn vrouw en de moeder van hun kinderen, is de verhalenbundel opgedragen. Bundel met veel zelfspot (en dus kwetsbaar); bundel ook met veel persoonlijke inkijk (lees: intimiteit). Hoe druk je de verbondenheid mooier uit dan met erop te wijzen dat je zoons halsslagader haar naam klopt, zoals ook dochters hart dat doet...

Aan het werk dus, aan het werk! Geen vragen stellen. En waarmee aan het werk? In 1982 nog zeer actief met televisie maken met Wim de Bie, als Koot & Bie, voor de VPRO-televisie. Waarmee? Met kakelend op mijn handen te staan om de slagen der stomheid te weerstaan. Een van de betere definities van satire als theater- en televsiekunstvorm. 


Het is zaterdagmiddag. Ik loop nog even naar boven om
Veertig uit de bibliotheek te pakken. Uit de eerste druk van de verhalenbundel valt een door Van Kooten gepubliceerde foto van Willem. Destijds netjes door mij uit een krant, VPRO-gids of Bescheurkalender geknipt. Die ontroert me opnieuw...

 



 

 

Archief 2017