Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 9 - J. Slauerhoff: Voor de verre prinses

donderdag 02 maart 2017

Wij komen nooit meer saam:
De wereld drong zich tusschenbeide.
Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam.
Maar andre sterren zien we in andre tijden.

Uw land is zoo ver van mijn land verwijderd:
Van licht tot verste duisternis - dat ik
Op vleuglen van verlangen rustloos reizend,
U zou begroeten met mijn stervenssnik.

Maar als het waar is dat door groote droomen
Het zwaarst verlangen over wordt gebracht
Tot op de verste ster, dan zal ik komen,
Dan zal ik komen iedren nacht.

1930


Jan Jacob Slauerhoff (1898-1936) was dichter, maar ook scheepsarts en maakte vanaf 1923 veel verre reizen, zoals naar China en Japan en naar Latijns-Amerika. Toen hij in 1930 trouwde met danseres Darja Collin, werkte hij inmiddels als arts-assistent in Utrecht. Mogelijk vormden die huidige grote liefde en die vroegere verre reizen de inspiratiebron voor dit gedicht: het je voorstellen hoe je je letterlijk aan de andere kant van de wereld bevindt - Uw land is zoo ver van mijn land verwijderd: Van licht tot verste duisternis - en de vrees dat die letterlijke afstand ook figuurlijk niet meer te overbruggen valt: De wereld drong zich tusschenbeide. Alleen door groote droomen kan het zwaarst verlangen over worden gebracht en maakt de wanhoop - Wij komen nooit meer saam - plaats voor hoop. Weliswaar nog aarzelend - als het waar is... - maar toch. En dan zal ik komen, Dan zal ik komen iedren nacht - let op de herhaling - heeft beslist ook een seksuele lading. In werkelijkheid is de afstand niet te overbruggen - Ik zou u begroeten met mijn stervenssnik- maar in groote droomen lig je zomaar in elkaars warme armen.
In 1932 werd hun eerste (en enige) kind dood geboren en Slauerhoffs toch al zeer zwakke gezondheid en de zware depressie die daar door deze gebeurtenis bovenop kwam, dreven hem weg van zijn vrouw en hij ging toch weer reizen. Toen werd het pas echt bewaarheid:
Wij komen nooit meer samen: De wereld drong zich tussschenbeide. Toen hij stierf, was hij pas 38 jaar oud.


Slauerhoff in de bibliotheek van Frank Verhallen. Hieronder het Verzameld werk. Acht delen. Slauerhoff werd slechts 38 jaar oud!

 

Archief 2017