Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 2 - Youp van 't Hek: Niemand weet...

donderdag 12 januari 2017

[Hier zingt hij het in de studio van Radio 3FM.]
[Hier zingt hij het met strijkorkest Matangi, violiste Emmy Verhey en pianist Ton Snijders.] 

Vannacht in mijn slaap word ik plots overvallen:
straks komt een auto en die rijdt me kapot.
Wanneer zal de dood zijn fiets bij me stallen?
Wat zal mijn clou zijn; hoe is mijn plot?
Misschien zegt een dokter: "Meneer, nog twee maanden..."
en word ik door een slepende ziekte gesloopt.
Men zegt dat het beter is voor nabestaanden -
maar twee maanden pijn is toch niet wat je hoopt!
Deze dag is de eerste van de rest van mijn leven,
dat denken er velen bij hun ontbijt,
terwijl ik altijd denk: ik heb nog maar even;
dit wordt de laatste van een prachtige tijd!

Dus moeten we dansen en moeten we vrijen,
moeten we drinken en spelen met vuur.
Lief, hou me vast, want nu ben ik nog bij je,
tijd is toch geld, dus het leven is duur!
Ik weet elke dag dat ik me vergis
en dat er dan nog een dag over is.

Jij mag niet doodgaan en ik wil niet sterven,
laat staan onze liefste, denk niet aan ons kind.
Haar dood zal ons leven voor altijd bederven,
terwijl zij misschien een Hemel daat vindt.
Niemand mag doodgaan, niemand verdwijnen,
maar je weet, net als ik, er gaat steeds zoveel mis:
oorlog, auto's, veerboten, treinen -
niemand weet hoe laat het is!
Is het vijf voor twaalf of net half zeven?
Hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?
Hoelang mag ik doorgaan, doorgaan met leven?
Ik heb geen idee, dus ol grijp het plezier.

Dus moeten we dansen en moeten we vrijen,
moeten we drinken en spelen met vuur.
Lief, hou me vast, want nu ben ik nog bij je,
tijd is toch geld, dus het leven is duur.
Ik weet elke dag dat ik me vergis
en dat er dan nog een uur over is.

Ik weet: als ik later groot ben
en ook bijna dood ben,
dan is al die angst niet nodig geweest.
Maar ja, al die angsten,
altijd de bangste,
maakten mijn leven tot een schitterend feest!
Want we hèbben gedanst! En we hèbben gevreeën!
We hèbben gelachen! En gespeeld met het vuur!
God verbood wat we alllemaal deden -
leef toch je leven als je allerlaatste uur!

1989


Voor toelichting: zie hier.
 

Archief 2017