Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 48 - Marc Tritsmans: Mijn vader is...

vrijdag 02 december 2016

met zijn tweeën nog eens naast elkaar
hij nu helemaal van de wereld
enkel nog zwijgend, ademend daar

zij die eindelijk tot een vergeten
zachthed weer toegang vindt
in dit aarzelend gebaar

twee vingers die amper raken

en na al die jaren van krachteloos
vloeken en vechten tegen elkaar
en dat geniepig knagend verval

de strijdbijl voorgoed lijken te begraven: één
ogenblik reizen ze samen terug naar betere tijden
in het kleinste afscheid dat ik ooit heb gezien

2014


Voor iemand die toch al elf poëziebundels publiceerde en onder meer (in 2011) de Herman de Coninck-prijs won, is de keuze van slechts één gedicht in
De Nederlandse poëzie van de twintigste en eenentwintigste eeuw in 1000 en enige gedichten wel erg karig.
Ik kies hier ook voor een ander gedicht, afkomstig uit Tritsmans' meest recente bundel, getiteld
Aanrakingen (2015). Daarin wordt er veel aangeraakt, figuurlijk en letterlijk. Zo ook in de cylus Klein afscheid, die bestaat uit zes gedichten over de vader die dement wordt en sterft. Dit is het voorlaatste gedicht. De man met zijn vrouw aan het sterfbed. De dichter is de zoon die het kleinste afscheid dat ik ooit heb gezien observeert en - met geen woord teveel - noteert.
 

Archief 2016