Week 47 - Rutger Kopland: Portret met hond

Die hond en ik. Hij heeft zich
teruggetrokken in zichzelf, en ik

- ik had mijn hand op zijn rug
gelegd, zijn huid rimpelde.
Ik had hem aangekeken en hij
keek op in mijn gezicht alsof
hij iets zocht uit mijn mond.
Ik had iets gemompeld en
hij legde zich neer, zuchtte
en sliep in -

Ik moet iets zijn geweest in
die hand, dat gezicht, die mond,

Iets wat ik heb gekend, maar nu
verborgen is in hem, die hond.

1989


Voor mijn buren Esther en Bert, in memoriam hun pas acht jaar oude kater Nelson. Die is gisteren, vroeg in de avond, bij hun huis doodgereden. Daar is hij gisteravond ook begraven, zodat hij dicht bij hen blijft. Zo moet dat, omdat zij "iets zijn geweest in die hand, dat gezicht, die mond", "iets wat nu verborgen is in hem".

Ach ja, rare Nelson. Kwam een zomer lang elke avond binnenlopen om dan in dit voor hem volstrekt vreemde huis naar boven te sprinten en op de eerste of tweede verdieping te wachten tot ik hem weer kwam halen en buiten zette.

Nelson, die sinds Cloch' er is, elke dag op het dak van het Wim Kan-huisje naar binnen zat te loeren. Zodra Cloch' hem zag, ging zij onderaan het huisje zitten wachten, in spanning of hij het zou durven naar beneden te komen, wat hij niet één keer deed.

Gisteren was hij wel moedig en dat werd zijn dood.