Week 47 - Ingmar Heytze: Madelief

Madelief, je was een puzzel die niet klopte,
onbestaanbaar DNA. Links en rechts ontbrak
de adem, ruggengraat verkeerd bezorgd.
Er viel geen leven van te maken.

Toch werd je geboren met je eigen naam,
je lief gezicht, een hoofd, een hart.
Je bent gaan slapen bij het eerste licht.
Dat mocht. Het was tenslotte je verjaardag.

En je kreeg twee ouders die je nooit vergaten.
Slaap, wij dromen net als jij, we varen
naar elkaar over een grote, blauwe oceaan.
En komen elke nacht iets dichterbij.

2012


In 2013 citeerde ik in een van mijn weekboeken dit droeve gedicht van Ingmar Heytze, maar voegde er meteen aan toe dat de 'poëziekenner' mij erg had teleurgesteld met zijn interviews naar aanleiding van de dood van achtereenvolgens Gerrit Komrij en Rutger Kopland. Meteen belde hij mij op en dat siert hem: conflicten help je het liefst onmiddelllijk uit de wereld. 

Ik had gesuggeerd dat Heytze zelf de publiciteit had gezocht en hij verzekerde me dat dat dat absoluut niet het geval was. Hij wilde zich dan ook beslist niet opwerpen als kenner van hun werk. Over beide optredens was hij zelfs zeer ontevreden. Of zoals hij mij daarna nog schreef: "Omgaan met de pers naar aanleiding van Komrij en Kopland is een van de moeilijkste dingen van dit jaar geweest, in elk opzicht."

Moeilijke dingen? De dood van je kind, dat is pas echt het moeilijkste wat er is.