Logboek

Deze rubriek is maart 2024, na bijna twaalf jaar lang een dagelijkse bijdrage, beëindigd. De edities vanaf 2012 zijn inmiddels niet meer terug te lezen. De komende weken verdwijnen ook de laatste bijdragen, die van 2019. Die zijn nu nog slechts (gedeeltelijk) te raadplegen.

Week 29 - 206. Olifant van zeep. Typisch Thomas

donderdag 25 juli 2019

Hoeveel boeken heeft hij geschreven? Zo’n 35 titels tel ik achterin, waarvan ik er toch veel gelezen heb. Ook zijn nieuwste, Olifant van zeep, is ‘typisch Thomas’.




Thomas Verbogt (Nijmegen, 1952) verstaat de ‘kunst van het lijden’. Die omschrijving dank ik aan zijn lotgenoot Hans Dorrestijn. Toen die al zijn ellende nogal letterlijk beschreef en bezong, oogstte hij vooral medelijden; pas toen hij die met literaire stijlmiddelen als hyperbool en humor wist om te zetten, werd het kunst.  
Thomas Verbogt is in werkelijkheid - we kennen elkaar een beetje via via - wat verlegen en daardoor onhandig in zijn communicatie. In zijn korte verhalen en romans weet hij dat uit te vergroten en, geholpen door zijn sterke observatievermogen, in te zetten voor het onder woorden brengen van onverwachtse gebeurtenissen, toevallige ontmoetingen en onontkoombare verplichtingen. Zijn hoofdpersonage wordt daardoor nog sympathieker dan de schrijver zelf al is en diens gaan en staan niet ongemakkelijk of betreurenswaardig alledaags, maar melancholisch en vaak ook humoristisch


Hij staat in zijn ochtendjas, maar de deur valt dicht, de sleutel ligt binnen, de buurvrouw met reservesleutel rijdt net weg, hij trapt ook nog met zijn voet in glas… Zo beeldend, dat je hardop moet lachen…
Hij zit in de Stiltecoupé, waar de conducteur twee vrouwen tot zwijgen maant wanneer hij op weg is naar zijn moeder op de verjaardag van zijn gestorven vader, die hij in leeftijd inmiddels voorbij is… Zo mooi schakelend tussen weetjes en weemoedigheid, dat je er zelf stil van wordt…
Of een aankoop moet geruild, maar de kassajuffrouw staat nogal kordaat op haar strepen… Zo kleinerend dat je met hem meeleeft…
Wat je onthield van vroeger: een gehate leraar Engels, maar ook een vroegere liefde…  Herinneringen die soms verschillen, omdat het die ander vergaat zoals hemzelf: “Alsof ik van een afstand naar mezelf kijk.” 

Archief 2019