Gedicht gedacht

 Poëzie is alledaags in de zin dat het voor iedere dag is (Carol Ann Duffy)

Een sinds 2016 dagelijkse en vanaf 1 januari 2020 wekelijkse, maar daarna toch weer iets vakere rubriek met gedichten en gedachten daarover. Het levensmotto blijft: ik ben onderweg om mooie dingen aan te raken.

------

Voor wie een handvat zoekt:
Met de pijl rechts van ARCHIEF (zie onderaan deze pagina) ga je terug naar het vorige jaar;
met de pijl links naar het volgende. Handiger zijn deze links: daarmee ga je naar de 
inhoudsopgaven van 2024-1 (A t/m K) en 2024-2 (L t/m Z), 2023-1 (A t/m K) en 2023-2 (L t/m Z), 
2022-1 (A t/m K), 2022-2 (L t/m Z) 2021-1 (A t/m K), 2021-2 (L t/m Z), 2020-1 
(A t/m K), 2020-2 (L t/m Z), 2019, 20182017 en 2016.

Week 39 - Leo Vroman / Georgine Sanders

dinsdag 26 september 2017

Leo Vroman (1915-2014) was bioloog, hermatoloog, tekenaar, schilder en schrijver van verhalen, romans, toneelteksten en gedichten. Georgine Sanders (1921-2015) was antropologe, schrijfster, ruim 75 jaar echtgenote van Leo Vroman en, onder de naam Tineke Vroman, zijn Muze. Na de oorlog emigreerden zij naar Amerika (zie fragment documentaire Soms is liefde eeuwig, uit 2009) en daar bleven zij tot hun dood.

Voor een bijzondere uitgave van de Atalanta Pers - in 2001 verschenen in 165 exemplaren met cd - lezen zij gedichten voor die zij in dialoog schreven
Aan elkaar. Vóór in de bundel nòg een gedicht aan elkaar. Uitgangspunt: Georgina's toenemende doofheid, die Leo in zijn reactie afdoet als een stilte die niet bestaat. Dat werd de titel van de bundel.


Doof (GS)

Het tikken van regen tegen de ruiten,
het schudden van wind langs het huis.
Jij noemt het mij, ik kan het niet horen.
Geen hoog tjilpen van meesjes en mussen,
geen cicaden en krekels in de zomernacht.
Ik hoor ze nog in mijn herinnering
en weet niet wat ik mis nu het stiller wordt.

Op een concert wint koper het van de snaren.
Een geliefde zangstem werd schril en rauw.
Verstoorde balans, geluid zonder evenwicht.

Van een gesprek ontgaat mij de samenhang.
Ik bereid mij vast voor op het misverstand.
Maar dat ik jou niet meer of verkeerd versta,
en je te vaak om herhaling vraag,
en dat jij je woorden dan zo luid roept
dat ik schrik, want ik denk dat je boos bent
en mij verwijt dat ik doof word.

Hoop ik dan dat je geduldig blijft?
Ik weet dat mijn doofheid toch ook voor jou
een verlies is, een gehavende samenspraak.


Ook doof (LV)

Kan ik je ochtenden vullen
met griesmeel en havermout,
en weer mijn geheim onthullen
door in je oor te brullen
dat ik zoveel van je houd,

afwegend van te voren
met lippen en overleg
maar achter mijn woorden verloren
en zo ver van je weg
dat jij me niet meer kan horen
en ik niet meer weet wat ik zeg?

Nee, laat het je niet verdrieten
dat je soms iets ontgaat,
maar met hen die ons verlieten
samen blijven genieten
van een stilte die niet bestaat.

2001 

 

Archief 2017